Naturalny Algorytm Zdrowia – Autonomia
Choroba ma swoistą historię ale także jakąś historię opowiada.
Wielkim uproszczeniu z biologicznego punktu widzenia mogłoby się wydawać, że ostatecznym dążeniem natury powinno być fizyczne przetrwanie organizmu. Okazuje się jednak, że jej wyższym celem jest istnienie autonomicznej samo regulującej się psychiki.
Umysł potrafi przetrwać nawet ciężkie uszczerbki na ciele ale uszczerbek na integralności psychicznej sprawia że ciało zaczyna zawozić.
Tam gdzie nie ma możliwości obrony swoich granic, ludzie cierpią z powodu ich braku a cierpienie to manifestuje się na poziomie ich ciała.
W ostatecznym rozrachunku choroba jest zatem kwestią granic.
Z badań nad prognozowaniem ryzyka zachorowania wynika, że najbardziej zagrożone są osoby, których odrębność została poważnie naruszona, zanim zdążyło się ukształtować ich autonomiczne poczucie własnej tożsamości.
Już w 1998 roku w czasopiśmie ” The American Journal of medicine,” opublikowano rezultaty badań o nazwie Adverse childchood Experience (niekorzystne doświadczenia z dzieciństwa). W badaniach wzięło udział ponad 9,5 tysiąca dorosłych osób. Okazało się, że występowanie w dzieciństwie stresorów takich jak wykorzystywanie emocjonalne i seksualne, przemoc, zażywania narkotyku i alkoholu lub pojawiające się w rodzinie rozwody, samobójstwa czy choroby psychiczne były mocno skorelowane z ryzykownymi zachorowaniami, budowanymi relacjami, dobrostanem i przyczyną śmierci przyszłych dorosłych. Dostrzeżono „silną proporcjonalną zależność” między dysfunkcją w domu rodzinnym a stanem zdrowia dorosłego. Oznacza to, że im mocniej dana osoba doświadczał a w dzieciństwie problemów wynikających z dysfunkcji rodziny tym bardziej podupadła na zdrowiu i w tym większym stopniu była obciążona ryzykiem przedwczesnej śmierci z powodu: raka, chorób serca, udarów i innych przewlekłych schorzeń.
W przypadku dzieci najczęściej bywa tak, że granicę nie tyle są naruszane – ile po prostu nie zostają wytyczone. Wielu rodziców nie umie pomóc dziecku w wyznaczaniu granic, ponieważ sami nie dokonali tego w okresie własnego dorastania.
„Możemy robić jedynie to co znamy”. bez wyraźnej granicy oddzielającej je od rodzica, dziecko pozostaje uwikłane w relacji z nim. Utworzona w ten sposób zależność staje się potem wzorcem nawiązywania relacji z resztą świata. Uwikłanie, które dr Michael Kerr określił brakiem wyodrębnienia – zaczyna dominować w intymnych związkach takiej osoby.
Może ona przybierać dwie formy: wycofania połączonego z auto destrukcyjnym oporem wobec autorytetów lub chronicznego kompulsywnego sprawowania opieki nad innymi. U niektórych formy te mogą współistnieć w zależności od tego z kim w określonej chwili dana osoba wchodzi w interakcje.
Dzieje się tak ponieważ sprzyjające zachowaniu zdezorientowanie układu immunologicznego odzwierciedla niemożność odróżnienia, tego co własne od tego co obce. Proces zdrowienia człowieka musi obejmować wyznaczanie bądź odzyskiwanie jego autonomicznych granic.
” Doświadczamy życia za pośrednictwem naszych ciał. Jeżeli nie umiemy tych doświadczeń wyartykułować nasze ciała mówią to czego nie potrafimy wyrazić umysłem i słowami„.
Zatem osobiste granice są energetycznym doświadczeniem siebie lub innej osoby. Nasze granice komunikujemy nie tylko werbalnie.
”Wyrażamy je także niewerbalnie przez ekspresję energetyczną” – opowiada doktor Peterson. W swojej książce Anger, Boundaries and Safety. ( gniew granice i bezpieczeństwo). Wyjaśnia On szczegółowo że, granice są niewidoczne i stanowią wynik wewnętrznego uświadomienia sobie tego kim jestem. Proces ten rozpoczyna się od postawienia sobie pytania: czego pragnę w życiu i związkach? Czego chcę bardziej ? Czego mniej ? A czego nie chcę wcale? Jakie stawiam ograniczenia?
Tego rodzaju samookreślenie definiuje nasze wartości i pragnienia odczuwane w tym konkretnym momencie z uwzględnieniem własnego wewnętrznego punktu odniesienia. Poczucie umiejętności kontroli jest ulokowane wewnątrz nas samych.
Autonomia polega zatem na rozwijaniu tego wewnętrznego centrum kontroli.
